"yokluba"

adýný koymadan, bir kuþun sesini dinler oldum ve günlerdir pencereme yakýn bu ses, beni hiç olmadýðý kadar kederli kýlýyor

kimselere söylemedim, yazmadan önce. bilmelerine hacet yoktu, herkesin anlayabileceði türden ama herkese anlatmak istemediðim gibi;
bazen benim de garip huylarým oluyor
ayný kuþ olup olmadýðýný anladýðým için, biraz da hâlâ merak duygum canlý kaldýðýndan
teþekkür ediyorum Tanrý’ya.

eskiden daha imanlý günlerimin olduðunu düþünürken, mizahýma yazdýðý meraktan olsa gerek, anlam peþine düþüvermiþtim.
uzun uzun notlar alýyor,
saatlerce öðrenci kalýyordum geceye.
bir sonraki gece için heveslenip,
tutkuyla çiziyordum karnýný kaðýdýn
huy bu, kara çalýyordu gözleri
ben heves ettikçe o güzelleþip
sâdýk bir yâr gibi tutup ellerimi
öpüp ellerine koyuyordu
bir hoþ ediyordu her haliyle. bazen bir musiki açar, baþýnýn sýcaklýðýnda dinlediðimiz olurdu
Kâni Karaca’dan uzun bir nefes alýp,
sýcak bir çaya uzanan dudaklar gibi
sonra "göz süzüp yan bakýþýnla,
yine aldatma beni" karcýðar makamýna
busesini býrakýyordu sýcacýk nefesiyle
"âh" diyordum, "o güzel baþýn için sevdiðim"
gözlerinden süzülen ýþýða yalvarýrken
"aðlatma beni sevdiðim"

kimselere söylemedim, yazmadan önce. utanmayý çok önceleri bir sahil kasabasýnda, kýrýk dökük bir iskele önünde, yorgun ve tatlý bir gecede býrakmýþtým. bir þarký mest etmiþti, ne zaman radyoda duysam, içim hoþ olur da,
yâd ederim o geceyi. þimdi matem çiçekleri açmýþ mý; yoksa bahar mý gelmiþ, kokusunu bile alamaz oldum, siyahlar baðladýðým günün huyu kurusun.

eskiden daha âþk ile baktýðýmý sanýp, yarýndan korkardým. mananýn kâr edeceði tutmuþ, örtüsü hafif açýlmýþ, kahverengi verniði gözükür ucundan. sandým ki bu sandýðýn içinde yalnýz bohçalar durur. anýlarýný saklamýþ kadýn da, bir kaðýt kalem alýp gelmiþ. tutuþturmuþ eline elini. korkmuþ sonra yazgýsýndan, ne yazdý ise buruþturup yirmi beþ kuruþluk bir poþetin içerisine atmýþ. yalnýz onlarý atsaydý keþke! eline geçirdiði ne varsa doldurup, dýþarý çýkývermiþ alelacele. içine bakmadan çöp kutusunun, uzatývermiþ elini üzerine doðru. ne var ne yok, hepsi o poþetin içinde.

anýlar mý daha hüzünlüdür,
kalan hediyeler mi?

sandalyelerin ikisini bir edip,
çýkýverdim tavana doðru.
unutulmuþ bir öykü býraktý tozlu ampul
siliverdim mavi bir bez ile
nazlýca sallandý önce duy,
tutuverdim avucum içinde
parmaðýma bulaþtý aðý örümceðin
âhý tutmuþtu annesinin þimdi

kimselere söylemedim, yazmadan önce. içime eðildim, dýþýmda kalan put ise, kýrýlsýn istedim. meðer içimde imiþ put, dýþýma çýkamadým. þarkýlar söyledim sonra dýþarý çýkýp, yürüdüm saatlerce. yoruldum, evinin sokaðýna çýkamadým. zaten ben, eskisi gibi de deðilim, olamam. hýzlýca geçip gidiyorum karanlýk sokaðýndan. þiirler okuyorum kendime, kitaplar çeviriyorum parmak ucumla.
bazen çok seviyorum- seni gibi,
bazen nefret ediyorum- senden gibi.
gibiler yüzünden ellerimi çekiyorum içime,
spartaküs oluyor kollarým,
iki ihtimal kalýyor geriye;
ya Roma’dasýn, ya da Roma dýþýnda
Fatih’i bile býraktý hevesi kursaðýnda
yürümeye devam ederken, eskisi gibi de olamýyorum.

ne uzun nefes, ne kýsa mesafe
yanýyor içim, hâlâ Ýskenderiye.

bilmem güvenir mi bana
ve hatta gücenir mi? belki de affeder-
çünkü Tanrý olmak bunu gerektirir
bunu arzulatýr, baþkasýnýn arzusuyla
arzulanmayý býrakýp, O’nu arayana

beni umursadýðýna inandýðým günlerin acýsýný,
seni yara diye sakladýðým kalbimde çekiyorum.

eskiden daha mutlu günlerim de oldu, mutsuzluðum da. kum saatim artýk uzanýyor bir kitap gölgesinde.

Ýbrahim’in safýnda bir karýnca misali umut,
Nemrut yaktýðý ateþi kalbimden çalýyor

mikroskopla görülmesi bile muhtemel olmayan atomik acýlar içinde, kahvehane aðzýyla çoðalýyor, çaðýrýyorum:

sumaklý soðan kadar güzelsin, hiç yedirmediðin patlýcan turþusu kadar da buruþ. kendini giriþ katýndan atýp, intihar etmelisin.
küçük ayaklarýný, buçuðuyla uzatmalýsýn
kýrmalýsýn belini bahtýnýn
camdan duþakabinler yaptýrýp banyona
patlatýp bir duþ anýnda,
cýmbýzla tek tek parçalarýmý çýkarmalýsýn
atmalýsýn teninden
küçük dudaklarýný kesip makas ucuyla,
kanýný avucumda biriktirip bozmalýsýn
orucunu hasretimin
bir zebranýn karný gibi, kemiklerin belliyken
kuru otlar üzerine uzanmalýsýn
geviþ getirmeden
güzel gözlerimin çatý katýndaki kýllarý
güzel bakmayayým diye yolmalýsýn
sonra doðrulup o zebra gibi
gerçekleri anýrmalýsýn
gök mavi, su mavi, her þey blues iken...

iyi de sen yoksun,
kime anlatýyorum ben?



Sosyal Medyada Paylaşın: