ÜŞÜYORÜM

Bazen ne kadar anlatmaya çalýþsam yüreðimdeki sensizliði,
Beceremedim.
Sevdiðim birinin yokluðunu, uzaklýðýný hangi kelimelerle, ve hangi lisanla nasýl anlatýlýr bilemedim.
Veya bilmemezlikten geldim.
Seni bilmem ama;
Ben sensizliðe alýþýk deðilim.
Alýþmamý da bekleme,
Biliyor musun ?
Ben bugün bir þey fark ettim, Ýnsan sevdiðini Özleyince, Üþürmüþ.
Ve ben sensiz kaldýðým her gece çok üþüyorum.
Aklým üþüyor, kalbim üþüyor duygularým Zemheriyi yaþýyor.
Artýk eskisi gibi kalem, kaðýt ile uðraþmýyorum,
Çünkü yazdýkça hasretin kat kat artýyor.
Bilirsin bundan þikayetçi deðilim,
Þikayetçi olduðum konu,
Seni böyle özleyince ve Sensiz kalýnca,
Hani çok üþüyorum ya,
Ve o zaman diyorum ki: Keþke þimdi gelse,
Üþüyen beni,sevgisi ile üstümü örtse,
Bu zemheriden kurtarsa.
Duygularým yeniden alev alev olsa,
Ve kalemim ateþ gibi bütün kaðýtlarý yaksa.
O zaman buzullaþmýþ kalbim, beynim ve üþüyen ben,
Damla damla sana bakarken,
erisem.
Akarak hasret kaldýðým sana eriþsem...

Kadir TURGUT
Sosyal Medyada Paylaşın: