bu vakit benim sende kaybolduðum vakittir bir bilsen sabaha kürek çekerken gün sayýklayarak adýný kaç yalnýzlýk öldürdüm
siyah güneþ hüzmesi uyandýrýyor her gün beni zindanlarýmda baðýrýyorum haykýrýyorum karabasanlar dadanýyor uykularýma diziliyor sýraya çocukluðumdan kalma albümler lanete uðramýþ kavimler gibi her birinin boynu bükük- paramparça
bir ölü evden sadece bir kez çýkarmýþ ya göçüp savruk bulutlardan bende çýkýyorum arkasýndan yalpalýyorum eflatuni göðün ökçelerinde kayboluyorum sonra kanatlarýndan vurulan martýlarýn birbirine karýþmýþ çýðlýklarýnda
yanlýþ yerden okþuyor saçlarýmý çam yeþili denizler aðlýyorum içi dýþýna çýkmýþ gemilerin dil deðmemiþ odalarýnda