Gýcýrtýlý sandalyemde, Dumanlarýn altýnda, daðýnýk, pespaye, Durup durup hatýralarýna dalan gözlerime; Uzaktan bakýp, acýyorum kendime, Erdemmiþ gibi kandýrýrken titreyen kalbimi, Aþký yaþattýðýna dair her þeye raðmen, Aptallardan daha aptalca, Yýðýnla tebessüme, sözcüklere, ihtimallere sýrt çevirerek, Hem de sonsuza kadar terkedilmiþ biri hâlinde, Kimsesiz býrakýlmýþ hislerle, Geçmiþe geleceðe yabancýlýðýmdan iðrenerek, Kutsalmýþ gibi böylesine umutsuzlukla: Hýrçýn bir inatla sevmek, Basit bir kandýrmacayý tapýnak sanýp, Okkalý bir harabe inþa etmek yanýlsamalardan, Kuruyup ölmüþ ot yýðýnýndan ibaret, Aþk ihtamlarý gibi giyinen topraða sarýlmam ne kadar adilane, Parçalanmýþ ruhumda bir bütün olarak duran sen! Nasýl oluyor da benden daha fazla sahicisin. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.