kendi yolumuzu çizerken kalem bizim deðildi
acelemiz vardý
acemi tutanaklarda birer suçlu gibiydik
suç neydi, biz kimdik? sorgulamak yasaktý
gözlerimize çiçek desenli perdeler çekildi
dantelleri sararmýþ çeyizlerin hikayesi idi annelerden
dinlediðimiz...
beyaz bulutlarda
gül kokulu, öpüþmek gibi bir þeydi en tutkulu aþk
yani hep mutlusuyduk, ezberletilmiþligin ...
biz cepteki unutulmus mendillerin sildiði gözyaþlarýndan kalan
büyümüs çocuklar, her hangi biriydik
bir þiir giyinirdik ki üzerimize
komþu bahçelerinin akasya kokularý
sinerdi gülümsemelerimize...
kendi yolumuzu çizen kalem bizim deðildi
acelemiz vardý
büyümeliydik, yasaktý çocukluðu taþýmak yüreðin bir yerinde
yasak kitaplardan öðrenirdik gizlice
kötü ve çirkin neydi
kime denirdi...
.....
irdelenmiþ,özünü yitirmiþ cümlelerin peþinden giderken
yorgun, yarýnlara mahçup
eksik kalmýþlýðýn yenilgisi var gözlerimi sorgulayan aynalarda
...
simdi ben
kaðýttan kayýklar yaptým, keþkeleri doldurup boþ bir sayfaya
dünleri de yolladým
zaman nehri þimdi daha bir hevesli, o denize usul usul akmakta...