Kayboluyoruz...

Oralarda telaþlýdýr þimdi akþam
Hele bir de kar yaðacaksa
Denizin turkuaz rengine dönme vakti
Eðleniyordur saçlarýnda rüzgar

Söylesene!
Hâlâ yataymý ufkun çizgisi oralarda
Yer- gök- düþ ve yaþam
Paralel uzantýlar...

Ne zaman sen gelsen aklýma
Bir gemi kuðu gibi geçer gider uzaklardan
Sahibi olmadýðýmýz hayatý yaþar
Gittikçe kaybolur çocukluðumuzdan

Kimse bilmez! Kimse...

Ayla ýþýyan bir söðüt yapraðýnda filizlendiðimi
Filizlenip sana eðildiðimi
Eðilip uykulu gözlerinden öptüðümü
Öpüp Deniz’e döndüðümü

Kimse bilmez!

/.../

Artýk kimseyi fazla beklemiyorum
Bilemedin beþ dakika, sonra çekip gidiyorum
Gitmeleri alýþkanlýk haline getirdim
Bekleyiþe deðer kýlan
Ne de yerine koyduðum gelenin anlamý yok
Keþke demeyecek kadar belki de demiyorum
Çünkü! Niye? Diye sormadan
Yaþamaya alýþýyorum...
Umursamayarak
Hatta geçmiþin verdiði yorgunluksa bu
Herkesi anladýðým kadar biraz da kendimi anlasam diyorum
Bazý þeylere alýþýyor iþte insan.

Artýk buralarda ay kýrýklarý var...
Eylemin kalem kýrýp düþtüðü ötelenmiþ þiirlerde
-Muhtevasý kalbimiz-
Ah!
Nasýlda susuyor
Yadigâr býrakýldýðýnda...

Bir gün sen de...
Bir gün bende...

Þimdi hangi yüze tebessüm etsem
Eskimiþ bir akþamüstü
Ýstanbul hatýrasý
Pruvasýnda kýrýk sularý toplamaya çalýþan gemi

Bahçede iðde kokusu
Masada efkârlý incir rakýsý
Yumuyorum gözlerimi
Her þeye raðmen diyorum
Sen yoktun, ben aðlayamadým
Ben bir an olarak kaldým burada
Ýþte öylece yaþlanýyor zaman

Gece üstüme çökecek þimdi
Ve gittikçe büyüyecek zamanýn eli
Hangi rüyaya dalsam
Karanlýðýn servetini keþfeder kâbuslar

Artýk burada kül rengi gökler
Hayalin iþgalinde eþkâlini seçtiðim
Eflake ser çekmiþ gümüþ sumrular yok
Hüznü galeyana gelmiþ bulutlar var

Arada anýlara dalýyorum
Ne zaman çýlgýn bir rüzgâr esse
Sen geliyorsun aklýma

Bir saçlarýnda eðlenn rüzgârý hatýrlýyorum
bir de hoþça kal demeye fýrsat býrakmadan kalkan o gemiyi.

...Bu arada iyiyim, zaman iþte gittikçe kayboluyorum.


Sosyal Medyada Paylaşın: