KIRDILAR BENİ

Yokluðun içine açtým gözümü,
Höllüðü ýsýtýp sardýlar beni.
Çekmediler çocuk deyip nazýmý;
Hemen iþe güce sürdüler beni.

Çocuk olup oyuna hiç doymadým,
Ben hayatý oyun sanýp oynadým,
Bir güler yüz, bir tatlý söz duymadým;
Feleðin eline verdiler beni.

Cahildim, gençlik var, anlayan nerde,
Dizlerime kadar battým her derde,
Çamur karar gibi çiðneyip yerde;
Kaldýrýp duvara vurdular beni.

Viranedir gönül, yoktur meskenim,
Dertler deryasýnda, çile yelkenim,
Sonunda karaya oturdu gemim;
Verdiler elele kýrdýlar beni.

Dertlerle lebaleb gönül küpleri
Ömür sepetine attým çöpleri,
Büyüdü, büyüdü çile ipleri
Her derdin önüne gerdiler beni...

Hayat yollarýný aþarken yaya,
Her dönemecinde çýktý bir kaya,
Güvendim, yaslandým, emmi dayýya;
Caným dediklerim vurdular beni.

Ana-ata dedim, koþturup durdum,
Eþime, dostuma kul köle oldum,
Bende bir insaným,artýk yoruldum;
Ortadan ikiye yardýlar beni...

Derdimi söyledim, söz oldu gitti,
Ömrüm, ilkbaharda güz oldu gitti,
Baþaklar dolmadan hasadým bitti;
Ayaklar altýna serdiler beni.

Düþlerimi hayra yoran olmadý
Halimi, hatrýmý soran olmadý
Hayal gibi geçtim, gören olmadý
Ne bildiler, ne de gördüler beni...

Hicranî konuþur, üzer herkesi,
Kendisidir her acýnýn merkezi,
Yüreðimde kaldý her derdin gizi
Vakt-i zevâl için kurdular beni...

Nûriye Akyol 11/2/2022

Görsel alýntýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın: