Yalnýzlýðýn kanatlarý vardý bembeyaz Ýnsanýn içindeki boþluklarý gösteren þeffaf, olduðu gibi olan Ona tutunaný gezdirirdi düþlerin arasýndan
Kimseye söylemeye gerek bile yoktu Gördüðü yerde ölümü fark ederdi yalnýzlar çünkü Gözleriyle kendi gerçek benliklerine dokunurlardý
O kanatlara tutunmakla kurtuldu çoðu Kim bilir, kalabalýklar arasýnda kendini kaybeden niceleri, Kaç kez düþtü insanlarýn arasýndaki yalnýzlýk canavarýnýn aðzýna?
Derin boþluklarý büyütürdü anneler çocuklarý yerine Baðýrýþ çaðýrýþlarýn metropoldeki yankýsýyla uyurdu bebekler Ninniler artýk masum deðildi, saf hiç deðildi
Karman çorman bir duygu bombardýmaný yaðýyordu yaðmurlar yerine ve kimsenin istikameti düþmüyordu artýk beyaz sevmek bembeyaz yalnýzlýðý
Zeynep Zuhal Kýlýnç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.