II- İmlalar Fasılı

Kaç fasýl geçtiðini bilmeden ömrümden, özlemin harlanýyor hep yeniden

Sürüyor, geçmiyor geçmiþ olan
bulmak için habire kaybediyorum anýmsadýklarýmý
en çok yalnýz akþamlarda, en çok akþamlarý yalnýzken...

Hiçbir yere sýðdýramýyorum çilemi, t/aþýyor avuntularýmdan
bir girdap gibi çekiyor beni içine, unutmaya adadýklarým
masum bekleyiþlerimde saklýyorum hüznümü
unutuyorum mecalsiz mevsimlerin adýný…

Akþamlar tenimde mum karartýsý
fitilde yanan mah
ýþýðýn gölgesi -kendi- yüzüme düþen bir yalnýzlýk ve bana dair serencam
her þey baþka bir þey
aþktan yapýlma sürreal anlamlara bürünüyor dünya
her þey içimde Hallacý ihtivalar
aþk,
hurufi öðretiler sureti
gýrtlaðýma düðümlediðim sesim akýp düþüyor gözlerimden
her þey bir baþka biçimin -hislerin- þekli
her þey biçimin bir baþka þekli
aþk,
b/içilmiþ hisler sarhoþluðu
aþk,
zayi
kendimde kaybolduðum her yer -Sen-…

*
Kendini benden eksilttiðin yerden
ateþin ruhunu çekiyorum içime
aðzýmda tutuþuyor sözcükler
rüzgâr’Lâ üflüyorum ýslýðýmý,
alazlanýyor yalnýzlýðým
yutkumda birikiyor, aðarýyor sesim
hecelerine ayýrýyorum suskumu
susuyor ve sesten düþüyor alfabem
sessizleþiyor harfler
sensiz hâller alýyor her biri
adsýzýn oluyor dilim
çoðalýyor boþluklar
ömrüme tamah ediyor zaman
duruyorum
kalýyorum öylece
bekliyorum
kalýp beklemek oluyor dünya…

Dünya
imlasýna tarumar oluyor aþkýn bu dil’siz çoðrafyasý…


Güney
Sosyal Medyada Paylaşın: