Belki de bu son yazým. Herkes gibi unutulup gideceðim bende. Bir çok insana yardým etmek istedim. Bir çoðunu tanýyamadým bile. Yüzümüzde gülmedi. Yüzünü de güldürmedin.. affet. Ne yapmam gerekirdi , hiç bir fikrim yok. Mecburen razý olmamý istediler kaderime. Kader denirse.. Ne biri nasýlsýn diye sordu. Ne biri sevindi iyiyim diye. Ne de bir özür dileyen oldu. Ne halimden anlayan oldu. Ne de derdimden. Yedi bitirdi beni bu yarýnýn telaþý. Ne olacaksa , olsun , bitsin gitsin artýk. Hadi geçmiþi unuttum.. Peki acýlar ? Ýnsanlar neden beni anlamýyor. Oysa elimden birþeyde gelmiyor. Öylece beklemekse, çok çaresizce. Gelecek olan var mý ? O da bilinmiyor. Hiç düþünmeden çok savaþlar verdim sevdiklerim için. Ne hikmetse bir türlü ölemedim. Zaten yaþadýðýmdan da emin deðilim gerçi. Yaþamak bu oluyor herhalde. Birinin gülmesi , diðerinin kederi oluyor. Galiba hayat buna deniyor. Ama ne olursa olsun.. Kimse için bu kadar üzülmeye gerek yokmuþ. Bunu bana sen öðrettin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.