Sözün bittiði yerde, baþlar esas mevzu. bazen yeni bir güne, sýfýrlanýr zaman, açýlýr kara kutular, serilir masaya kartlar, ardýna bakanýn, kýlýcý kertilsin.
Deki: Sýrrý aþikar ne varsa, masanýn sýrtýna, hançer gibi saplansýn. Duvarý yýkýlmýþ enkazýn, gücü olmaz... Ýsyaný kaldýrmaz viran þehirler. Bu yangýna yaðmur, kar etmez, kopsun, Nuh tufaný kopsun.
Deki: Þimdi tufandýr, yer gök, kýzýlca kýyamet bir çöl, ateþten geçitti bu yol. içinden geçtik yangýnlarýn, rüzgar üfledik, daðlarýn yüzüne, sönmedi dinmedi uðultumuz, dikeni görüp yoldan, dönen ayaklar kýrýlsýn.
Belki; yol uzun, vakit dar.
Deki: Kesilmemiþse nefes, sancý diner, ayaz tende, boy verir bahar, acýya doymuþ sine, ilk baharýn geliþini kutlar.