SESLERİN SONSUZ BAHÇESİ

kapkara bir cümle sallanýyor boþlukta:
“gelecek acý çekiyor”
tepemizde duran dev bir balyoz
yukarýya bakanlara üstüne düþecek gibi duran
yukarýya bakamayýþýn Deccalidir o

kamaþmayla baþlamýþtý seslerin ilk söndürülüþü
nasýl da yükselmiþti suskunluk bulutlarýna övgü
fark edilmedi yeryüzünün yüreðinin diniþi
yas tutan küçük otlarýn aðlayýþý
karýncalarýn, balýklarýn, dilsiz bitkilerin
sokaklarý yakýlan kedilerin hüznü
aðaç köklerinde yaþam bulan misafir çiçekler
gördükçe aðlýyorlar boþlukta sallanan o kapkara cümleyi
ama insan görüp aðlamýyor

çiviler kentindeyiz gövdemiz tahtadan
ýssýz bir cümle dolaþýyor evlerin içinde:
“gövdemiz kýrýntýlar buzulu”
ihanet edilmiþ topraklarýn karla kaplý baðrýnda
bir avuç turna yürekli
güneþe bürünüþü düþlüyor

kalýn düþünceler dökülüyor gökten
okunaksýz yapýyor kalpten yapýlmýþ mektuplarý
adým atýlan her yer anlamsýzlýðýn bulanýk damlalarý
yine de bitmiyor insanýn eðiliþi

elleriyle karanlýðý yokluyor bakýlamayýþýn Deccali
dev bir fenerle arýyor seslerin sonsuz bahçesini
götürüp susturmak için baþkaldýrýsý olaný
ah, ne tuhaf, ne tuhaf!
hep halklar ele vermiþtir halk için baþkaldýraný
bir avuç taþ yontucusu
koyu bir cümle oluþturdu düzensiz kayalardan:
“gördün ve sadece izledin
gördün ve sadece izledin
çiçek uzatanlara hançer gösterenleri”
ah, keþke insan yerine aðaçlarýn kalbine inansaydým

is renginde bir duygu sallanýyor boþlukta:
“derinlik acý çekiyor”
derinlik, yaðmalanmýþ ülke
oraya varacaktýk biz ayaklarýmýz yakýlmasaydý
oraya varacaktýk düzeltmek için hislerin eðiliþini

Sosyal Medyada Paylaşın: