EY YOLCU (29)

Soluduðun hava,
düþün ki
birgün benim ciðerlerimdeydi,
seninki yada?

Gürdüðünü bildiðin,
benimki ile eþdeðermi acaba?
Ne kadarý doðrudur “Biliyorum” dediðinin,
ne kadarýndan þüphelisin,
sandýðýndan eminsin yada?

Varolan bu dünyada,
tek bir senmisin yaratýk?
Ya hayvan, dað, taþ, ada,
suda yüzen balýk...
Onlarda çep-çevre ve
iç-içe sende!
Senin neren baþka yada özel,
zeki, aptal, çirkin yada güzel?

“Ben baþkayým!” diyecek kadar,
diðerlerinden ne farkýnmý var?
Para, ünvan,, 2 diploman, cinsiyetin
mal-mülkmü senin bahsettiðin deðerin...
Yada yaþýn, öðrenimin,
boþ yere biriktirdiklerin?


Biri ölünce,
yani mezarlýða yolun düþünce;
Ey yolcu;
iyice oku
mezar baþý taþlarýný,
duyacaksýn çaresiz göz yaþlarýný,
günün birinde
üstte yada allta yerin dibinde.

(*) Giden bir yolcuya yazýlmýþ olan EY YOLCU! þiir dizelerinin; Sayýn Necmettin Halil Doðan’a ait DUR YOLCU(=asýl adý BÝR YOLCUYA) olan þiiri ile uzaktan-yakýndan hiçbir akrabalýðý yoktur. Güncel olmasý nedeniyle yinede okumanýzý öneririm.


Sosyal Medyada Paylaşın: