ey sevgili
seni özlemenin kaçýncý evresinde gebermekteyim
bilmiyorum
cebelleþiyorum fosilleþen hallerimle
gurbet köprülerine asamadýðýmýz kalpli anahtarlýk elimde
evinden yurdundan firar eden martýlarla
kolkola
öylece bekliyorum
onlar ekmek derdinde
ben vuslatýna gün saydýðým sevdamýn
sensizlik nefessiz býrakýrken beni
ve unutmuþken kendimi
bildiðim tek þey göðsümde babamdan yadigâr
kýrlangýç çýðlýklarýnýn arsýzca yedi göðü inletmesi
aslýnda susturmuþtum onlarý
sana ilk rastladýðýmda
o tren istasyonunda
saklambaç oynarken çocukluðum
ateþkes ilân edip
vedalaþmýþtým kahrolasý çýðlýklarla
beni merak ediyorsan
gözlerimin bulutlarý hep gökgürültülü
hüzünlere tapan yüreðim küle döndü
kelebek tenli özlemler giyinmiþ þiirlerimin
bütün harflerini tek tek kýrbaçlasam
geçer mi bin asrý devirmiþ kýrgýnlýðým
âhhh
sen hürriyetine kavuþup gelmeden
yeniden gülebilir miyim sanýyorsun sevgilim
diyorum ki
keder sendromunu devirebilirim belki
annemin yeþil kakmalý sandýðýndaki
sevinçlerimi biraraya toplasam
yok
yokkk
sen olmadan
dindiremem yüreðime dolan hýçkýrýklarý
diyorum ki
kendi içimizde mahpusluk çekerek
artýk müsamaha göstermek istemiyorum
saçma sapan gönül yorgunluðumuza
çýðýrýndan çýkmadan daha fazla evrenin düzeni
sana en güzel þiiri yazýp
kimsesiz çocuklara
bu dünyada cenneti yaþatmak
boynumun borcu olsun sevgilim
yoksa bir ömür gülmeyi unutacaðým
hadi sevgi dolu gözyaþlarýmýza sarýlalým
mavi gülüþlü çocuklar adýna
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.