BOZKIRIN İNCİSİ

Kayýp yýldýzlarým
Gün aþýrý katettiðim bozkýrýn baðrýna iner.

Yakamoz sevinci yaþatýr kýrýk saplý nehirde
Güpegündüz... bir yerlerde...

Yaslandýðým göðe
Titrek göz bebeklerini sakladýðým yýldýzlar
Yelesini sarmalayan rüzgârla
Buluþturmaz inci nehirlerini
Yorgun düþen umutlarýný...

Ýnerken göz pýnarlarýndan aksayan yarýnlarý
Tasasýna sevinç yükleyen yoksunluklarý
Tasvirine dolanan zayýflýklarý
Sözleriyle budanan yalnýzlýklarý
Kaçýþlarý gizler görünmeze...

Hayal’î kucaklayan çýkmaz tünelde karanlýklarý
Örtüsü kalkan gecede pýrýltýlarý
Tok dilde çýrpýnan lâl sanrýlarý
Boþ koltukta gönül kazýyan sarsýntýlarý
Dört nala varýlan sonlarý im’ler...

Gider...
Döner mi, bilinmez.
Çabucak biter
Ýsine doyamadan söner yalýmý

Soluklanýr süregelen kaçýþý
Billur ruhun ateþli yýldýzý
Varlýðýn ak bahçesine konunca
Kelebeklerle...

📍Eylül-2022
📍Bu þiir ve kara kalem çalýþmasý Güfte Kültür Sanat ve Edebiyat Dergisi Ekim sayýsýnda yayýmlanmýþtýr.
Sosyal Medyada Paylaşın: