ey ruhum
dudaklarýmda sevgi zulamdan aþýrdýðým cümlelerle
" merhaba" demek isterdim bugün de sana
çocuksu üryanlýðýmla yazýyorum bu þiiri
ürkek ve kýrýlgan bir serçenin
pencere pervazýnda yalýnayak duruþu gibi
inan günah çýkardýðým falan yok
"baðýþla "
...
ey kendim
papatya gülüþlü saçlarýma
çocuk sesli ölümler iliþmiþ
katilleri benmiþim gibi
kýrgýn ellerimde biriktirdiðim
masum ahlarla gülemiyorum
turkuaz sevinçli mevsimler çizdýðim göz bebeklerime
kanlý gömleðinde evlat kokusu arayan annelerin
çýðlýklarý sýðmýyor artýk
heyhat
babadan yadigar gözlerimi
gökyüzü boyunca güldüremiyorum
topyekun bir yenilgiyle rayýndan çýktý dünya
tek kurþunluk yaþa ermiþ bütün insanlýk
hüznü ne vakit aðýrlasam yüzümde
hüsran gömleðini giyiyor gamzelerim
gülmeyi unutuyor
kendimden vazgeçiyorum
ey aþk
sen korkma
kýyamam kederi senin yüzüne kondurmaya
hüznümü aðzýmda kanayan cümlelere emanet edip
seni sevgiyle baðrýma basýyorum
þimdi
sussun herkes
eli kanlý cellatlar yok etmeden evreni
sevmeyi yeniden öðrenelim
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.