mevsimlerden kýþ
aylardan ocak
o gün yolcuydu hasan
harmandaki salýncaðýndan
annesinin un helvasýndan ayrýlýyordu
çocukluðunun fonunda
týngýrdayan baðlamanýn sesi vardý kulaklarýnda
duvardaki baðlamadan
boðazýný yýrtarcasýna baðýran rüzgardan
içindeki sesten
bir umudu kapýda
bir umudu gökte olan dostlardan ayrýlýyordu
mevsimlerden kýþ
malum geçim sýkýntýsý
memlekette yoksulluk
yýllar evvel düþmüþtü gurbet ele hasan
bak hatun
býrak beni de gideyim
az biraz para geçer elime sonra gelirim
bir çift öküz
büyük de bir tarla aldýk mý
gayrý bizden iyisi olmaz… deyip
etme eyleme burada kal
kendi yaðýmýzda kavrulalým denilse de
dil dökülüp nazlanýlsa da kar etmemiþti
evlatlarýný, anasýný, babasýný, ocaðýný, baðlamasýný, sevgisini
neyi varsa hepsini
emanet edip düþmüþtü gürbet yoluna hasan
kýþ
bir çetin geçmiþti ki
çul çaput ne bulunduysa yakýlmýþ
gene de buz kesmiþti her bir taraf
o kýþ bacalar hiç tütmemiþti sanki
o kýþ ve sonrasýnda yüreklere bahar hiç gelmemiþti
yeri gelmiþ aç kalýnmýþ
yeri gelmiþ yorgunluktan bayýlacak gibi olunmuþ
kara gün denilebilecek kaç gün varsa
hepsini görülmüþtü
yine de beklemiþlerdi gurbetten gelecekleri
bir umut
bin hasretle
kar topraðý örtmüþtü
baðrýnda sakladýðý tohumlar çürümüþ
deðiþmiþti toprak
ne havada bir bahar kokusu
ne kulaklarda kuþ cývýltýsý
ne tende bir nebze sýcaklýk
ne de dilde bir lezzet
içten içe kendilerini sorguladýlar
çile çektiler adeta
garip bir hüzün çöktü içlerine
döküldü tövbeler þükürler dilekler dudaklardan
dudaklardan dökülenler
gözlerden süzülenler
umuda duaya dönüþtü
yeniden
kar olunca hiddetle süzüldü gökten yere
arzý beyaz pak ilmek ilmek dokudu
kar taneleri sýcak bir nefesle eriyip
bir damlacýk su oldu
kirpiðin ucunda
saçýn telinde
yanakta
nefes almak
görmek hissetmek ummak anlamak…
kýymetsizken
hiçken
yokken
buzdan daðlar oluþmuþtu yüreklerde
lapa lapa yaðarken kar
aðýr aðýr kaplarken topraðý
bembeyaz örtüsüyle
öylece
yýllarca
ha önümüzdeki bahar
ha önümüzde ki güz gelecek hayalleri
sürüp gitmiþti gün ve geceler boyu
birbirinden ayrý düþenler
vazgeçmemiþlerdi göklerde al kuþ aramaktan
merakla gökte uçan al turnalara bakmaktan
sen o kuþu essahtan gördün mü
gördüm ya
hem de tam üç kere
ilkini hasanýn gittiði gece gördüm
ikinciyi sonraki gece
üçüncüsüyse onun ardýndan iki ay sonra
dördüncü kez gördüðümde kavuþacaðým sevdiðime
deyip rüyalara yattýlar
gün o gündür üstünden yýllar geçti
gelmedi o dördüncü kuþ
al kuþ ne geceye geldi ne gündüze
tellerden çýkan ezgiye eþlik ettikçe
“allý turnam ne gezersin havada...” dedikçe
al turnalar
yýldýzlý gecelerde süzülüp kondular evlerin çatýsýna
o akþamlar
eski teller kopana kadar
sabaha kadar
ayný türküyü dinlediler
“Allý turnam ne gezersin havada...”
sabah ezanýyla
çöktüler pencerenin baþýna
boyunlarý bükük
güneþin ilk ýþýklarý vurdu soluk benizlerine
allý turnanýn getirdiði o acý haber
çalýndý kulaklarýna
aðlayamadýlar
baðýramadýlar
öylece durdular yerinde
titreyen dudaklarýnda bir garip türkü
turnalar hey…
redfer