Ýnsaný insan yapan ne kemik, ne de ettir,
Ruhsuz kalan bir beden, olsa olsa cesettir.
Ýslâmiyet ruhumuz, Türklük bedenimizdir,
Bu yol tek çýkar yoldur, sürülecek tek izdir.
Kim ne olursa olsun, biz bu yoldan sapmayýz,
Biz Hakka inanmýþýz, baþkasýna tapmayýz.
Doðruluk ve adâlet, cesarettir si mgemiz,
Beþbin yýllýk mâziden gelir bizim sesimiz.
Bu sese kulak veren þaþýrmaz saðý solu,
Bu ses Yesevi’lerin, Mevlâna’larýn yolu.
Dedem Korkut seslenir hep yüceden yüceden,
Kaþgarlý Lügat açmýþ, kelimeden heceden.
Sultan Alparslan girdi þanýyla Malazgirt’e,
Kendini kurt sananlar döndüler birer ite.
Türk oldu Anadolu, aðustoslar mübârek,
Kimin hakký var bunda, baþka söze ne gerek.
Aþiretten devlete iz verdi Osmanlý’ya,
Osman Bey Devlet kurdu, laf kalmadý gayrýya.
Altýyüzyýl sürecek mücahede baþladý,
Dünyada Haçlý zulmü böylece yavaþladý.
Osmanlý devir kapar, yeni devirler açar,
Osmanlý’yý anlatsam, hikâye uzun kaçar.
Her doðan ölür derler, devletler de böyledir;
Lâkin Türkler ölmezler, tarihen tescillidir.
Osmanlý, tarihini Türkiye’ye baðladý,
Osmanlý zabitaný Türkiye’de çaðladý.
Osmanlý asla döndü, Türk oldu Türkiye’de,
Türk olan yaþýyacak ebediyen bu yerde.
Bu bir ýrkçýlýk deðil, nesebini bilmektir;
Aslýný inkâr eden soysuzdur, nesepsizdir.
Aslýný bilmeyene haramzâde demiþiz,
Kendini bilenlerden biz asla ürkmemiþiz.
Kendini bilmektir ki; hem görev, hem de haktýr,
Sen kendini bilmezsen bu nice yaþamaktýr.
Her halk kendini tanýr, vatanýna baðlanýr,
Halkýmýz bu vatanda Türk olarak anýlýr.
Bin yýlý aþkýn zaman bu vatan Türkiye’dir;
Kendini Türk sayanlar bu birliðe üyedir.
Cumhuriyet kavlidir, böylesi uyar akla,
Bu kavle can vermiþiz, bozulamaz nifakla.
Baban, deden þehittir bu uðurda, bir düþün;
Sana huzur burdadýr, Türkiye’dedir aþýn.
Ben senden çok yiyorsam, hadi gel bölüþelim,
Böylece BÝZ OLALIM, ver elini kardeþim...
31.07.2010 (Arþiv)
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.