Ölümü Beklerken
Ölümü beklerken
Yine bir gün ölümle uyku arasýnda, vadesi gelmemiþ bir ruh gibi bekliyorum. Yarý açýk gözler, kapanýrsa açýlmayacak korkusuyla, ürkek bir ceylan misali tir tir titriyorum.
Melekte olsa ölüm meleði yahu bu cesaretin var mý karþý koymaya, üç gün ara ver deme pervasýzlýðýnda yok. Dolaþmaya ikna edebildim kendisini, zaten kalemimin kýrýlma saati belliydi, ne ileri ne de geri alabilirdim
Durdu zamaným, vakit gelmiþti caným çekiliyordu bedenimden, kaldýrmak istedim elimi olmadý, seslenmek istedim olmadý nefes almak istedim olmadý, iþte o zaman anladým Yunus Emre’yi tenim ölmüþtü ruhum Azrail ile sarmaþ dolaþ...
Buluverdim kendimi, ilk defa bana ait olan evimde, garip bir gülümseme yüzümde artýk kiracý deðildim kendime ait bir mezarým vardý
Konforunu gelmeden ayarlamýþtým kýsýk ateþte kýyamet kopana kadar...
Kurulmuþ can pazarý, telaþe o ki gölgelik arýyorum cehennem ateþinin baþýnda, bir yanda Kevser ýrmaðý, bir yanda sýrat köprüsü bir yanda sevdiðinden kaçan sevenler ...
Sýra kimde diye sordum, her sorduðumda en önde buluverdim kendimi, halbuki dünya hayatýnda hep son sýralardaydým, hakkýmý ararken de ekmeðimin peþinde koþarken de, oysa ki topraðýn üstünde benden çalanlardan hesap soracaktým. Fazlasý þirke girer dedi imaným. Uyandým kan revan içindeyim, bugün de uyku kazandý dedim kendi kendime.
Uykuyla ölüm arasýnda araftayým, her gün kendime bir mezar kazmaktayým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.