Bir rüyâyken göze gelmiþ gecelerden koparak, Uykunun en güzelinden uyanýrken bu hayat. Sonra çýkmaz yola düþmüþ yuvasýndan saparak. Her yanardað alevinden nasip almýþ tabiat. Gül koparmak deðil artýk gülü sevmek kabahat. Can dayanmaz buna her gün bu nasýl bir gidiþat?
Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
tövbeli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.