Baþýmý yaslayacak dizlerine saçýmý okþayacak ellerine ihtiyacým var anne
hýçkýra hýçkýra aðlasam diyorum topuklarýna kadar gözyaþlarýmla ýslatsam aðladým diye ayýplanmasam anne
bir ara soluklansam baþýmý kaldýrýp da umut vaadeden gülen gözlerine baksam
ve sen neyin var oðul ne oldu diye sorsan
dilimi tutamasam aþka dair yüreðimde ne var ne yok ne yaralar aldým ne ihanetler herþeyi olduðu gibi anlatsam
okþadýkça baþýmý senin de içini kanatsam
eskiden olduðu gibi cocukluðumu hatýrlasan anne ve hatta büyümemiþ bir çocuk saysan ellerimi avuçlarýna alýp sen gibi vefalý sen gibi kadirþinas sen gibi sadakatli aþklar ve mutluluða dair yüreðime nasihatlar býraksan
kalabalýklar içinde yalnýzlýðýmý unutup öyle mutlu olsam ki kendimden bile vazgeçip sadece onu yaþasam anne!
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.