Bir Koridor Boyudur Hayat

Ne zaman ölür insan bilir misin yolcu
Bir tabure üstünde, bir pencere önünde
Kaldýrým taþlarýný gözleriyle boyarken
Tanýdýk bir yüz için bir silüet düþlerken
Yorgun aklýnda insanlarý gezdirirken
Geleni-geçeni parmaðýyla sayarken
Ýþte o zaman ölür insan...

Balkonun var, demirlerine kuþlar konmaz
Çatý arasýnda güvercinler yuva kurmaz
Kapýn çalýnsýn beklersin, kimse gelmez
Evin her odasýnda, uykuya yatmýþ sanki hayat
Masal üstüne masal yazar koltuklar, sehpalar
Kendini süpürür halýlar, kilimler
Kendi tozuyla temizlenir vitrindeki fincanlar...

Sen yalpalayan aklýný toplarken daldan
Çoktan uçup gitmiþtir kuþlar aðaçtan
Yalnýzlýðýn kaftaný renksiz ve solgundur
Hayalle gerçek baþkadýr sarý-yeþil tonlarý hakim...
Adýmlarýnýn sesi her an kulaðýnda
Biri geldi sanýr kapýya koþarsýn
Terliðinin gýcýrtýsýdýr ses diye duyduðun
Heyecanla beklersin nerde kaldý o nefes...

Hem uzun, hem kýsa yollarýn yolcususun
Hem yazda, hem kýþtasýn, kendini okþarken baharlar
Hayat bir koridor boyu, bir gidiþ-bir dönüþ...
Acýlarý yoðurur fýrýna koyarsýn
Kýzaran yaranýn kokusu gelir burnuna
Akreple-yelkovan görevini tamamlar
Çark dönmeyi býrakýr, zaman yalancý bir oyunun sözcüsü
Geldin-gittin, yaþadýn-yaþamadýn
Ýþte, bir varmýþ bir yokmuþun özetidir hayat...
Ýþte bu özetle ölür insan...

Rukiye çelik
2 Kasým 2023

Sosyal Medyada Paylaşın: