Bir ressamýn tuvaline kondurdum seni, Tarif ettim, gözlerini, yüzünü, o eþsiz güzelliðini. Ama sen deðildin tuvaldeki, Benzetemezdi zaten, þaþýrmadým. Seni ,benim gözlerimle görmedi ki, Sana benim gibi bakmadý ki.
Bir yazarýn kaleminden romana döktürdüm seni. Uzun uzun anlattým seni ve kendimi. Sayfalarca döküldü mürekkep, anlattý hikayeyi. Beðenmedim tabi ki. Seni yaþamayan, seninle ilgili ne yazabilir ki?
Bir gün bir bestekarýn notalarýna yerleþtirdim seni, Tarif ettim her bir ahengi, Sesine benzesin istedim, Dinleyen duyabilmeliydi seni. Nasýl bestelesin, sesini hiç duymadý ki. Duysa bile , dinleyemezdi ki benim gibi.
Ve bir þairin dizelerinde seni anlatmasýný istedim, Vazgeçtim sonra, Þair oldum, kendi dizelerimle yazdým þiirlerimi. Benden iyi kim bilebilir ki, içimdeki seni. Eksik kalýr muhakkak bir þeyi; Ya renkleri, Ya kelimeleri, Ya da bestesi. Seni , benden iyi kim anlatabilir ki?
*****
Þiirimi güne layýk gören deðerli seçici kurul üyelerine ve þiiri okuyup,beðenen,beðenmeyen tüm þiir dostlarýna teþekkür ederim. Sevgi ve saygýyla...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.