Çat Kapı

Düþ gibi,
uyku gibi iþliyor gece,
tenime.
Gözlerime.
Direnmeliyim diyorum,
direnmeliyim var gücümle.
Sadece diþ aðrýlarý tutmuyor gece yarýlarý.
Sadece düþ kýrýklarý
ve ard arda yanan sigaralar deðil,
yataðýmýn baþ ucunda.
Geceyle karýþýk yaðýyor hüzün,
karanlýða saplanan gözlerime,
astigmat tutkularla.
Kaygý veren sessizliðinde gecenin,
tedirgin ve ürkek serçelerden ödünç alýnmýþtýr yüreðim.
Bu bir katliamdýr.
bu bir kahrolasý ýssýzlýk.
Ve depreþip duran ruhsal bir hazýmsýzlýk.
Kan dolaþýmýný engelleyen,
dikenli tellerdir boynuma sarýlan.
Akþam saatlerinden sýzýp,
boylu boyunca yataðýma uzanan.
Suistimal edilir güneþ,
ve hiçbir ýþýða yer yoktur, yokluðunda.
Denemek ne kadar etkili olabilir ki,
olmadýðýn sabahlara alýþmaya,
ve öksüz günaydýnlara,
sensiz kýrýlan yumurtalara,
salçalý-fiyonk makarnalara,
yokluðuna açýlan rakýlara?
Masamda bir sepet hüzün,
ve yerle bir edilmiþtir gündüzüm.
Bir bekleyiþ olmuþsundur þimdi çat kapý,
Mahþer yerinde ömrümün.
Sosyal Medyada Paylaşın: