Budala

Gece çalarken denizin mavisini,
utanma duygusu yitirildi.
Tüm karanlýðýyla
bütün suçlarý örttü
ve sabaha bir þey býrakýlmadan,
temizlendi,
yok edildi suç aletleri.
Bir budala
kahin olduðunu sanýyordu.

Tüm bunlar,
sadece kendi varlýðýný hiçe saymanýn,
geceyle ört-bas edilmiþ,
sessiz ve renksiz bir efektiydi.
Bir boþluk
bir hüznün sýðýnaðý.
Bazen gerçek,
olmasý gerektiði kadar önemli deðildi.
Ýçimden bir ses
bunun böyle olduðunu söylüyordu.
Kendime sadýk kalmak için
bir seçim yapmam gerekiyordu.

Hayat
öylece akýp gidiyordu
zamanýn
kayýtsýz boþluðunda.
Yarýnýn ellerinde
Bir bilmece
Bir arayýþýn sonsuzluðu.

Ölüm
doðal ve tutarlý yanýný temsil ediyordu
hayatýn
gecenin kýyýsýnda.
Daha derin bir anlam aramam gerektiðine
dikkat çekiyordu.
Ramak kalýyordu dokunmama.

Sahiplenilmiþ vücutlarda
garantilenmiþ seviþmeler bekliyordu
yatak odalarýnda.
Ölülerle yaþayanlar
asla senkron tutturamýyordu
hayatta kalanlarla.
Bir paradoks
Bir çeliþki.
Kendini önemli sanýyordu insanoðlu
Gelip geçici biri
ne kadar önemli olabilir ki?

Doðal bir parçasý olarak zamanýn
yenilenirken ben
insanlar
ne düþünürse düþünsünler
þimdi hakkýmda.
Gece çalarken denizin mavisini
yükseliyorum
gecenin içine doðru.
Kayboluyorum yýldýzlarýn arasýnda.
Kendini deðersiz hissettiðinde
varlýðýný anlamlandýrmanýn baþka bir yolu var mý?

Sosyal Medyada Paylaşın: