YALNIZLIĞIN BİR SESİ KARANLIĞIN CÜSSESİ

cam önü bir kanepe,
bir sehpa,
bir yarým fincan,
aðzýna kadar dolmuþ bir küllük,

ve sonu gelmez feza,
en büyük açýk sinema,
baþ rol ay gibi parlak,
figüran sessizlik,

içime içime konuþan bir yürek,
onu ona, bunu buna giydiriyor,
ne ayak pabucunu tanýyor,
ne hýrka kolunu buluyor,

açlýk kol geziyor,
pulsuz nameler gibi,
o kulaktan bu kulaða dolaþýyor,
üstelik ayaksýz,

sesler yükseliyor,
bir þimþek düþüyor gönül sazýma,
ne ayak kalýyor,
ne kol,

kaçan kaçana,
yaðmur yaðýyor cama deðil,
gönlü diyarýma,
aðlamak ilçe oluyor,
ben muhtarý,

niçe sonra fincan buz,
küllük taþmýþ,
bir iskelet,
gecenin matemini silkeliyor,

dilimden dökülüyor,
yalnýzlýðýn bir sesi,
karanlýðýn cüssesi,
vardý, varmýþ belkide hiç biri…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözþiirleri
#sibel_karagoz
Sosyal Medyada Paylaşın:

Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

İÇİME ÇEKMEK İSTERDİM BİR KIRMIZI BALON SOnsuz Yol UÇUN KUŞLAR UÇUN SARI PAPATYA O TREN KALKTI KARA GÜL HÜZÜN EYLÜL EYLÜL AKAR 3 Aralık Dünya Engelliler Günüymüş bize her gün... GÜN AYSIN