En büyük yalanýma inandýrdým kendimi; bu gökyüzü bu daðlar bu deniz adý bile olmazken sevgimizin dönüp durdu beynimde yýldýzlar, saymakla tükenmeyen kýr çiçeklerinin yüzüydü gülümseyen geceyle gündüz...
Ne kadar çoktu kýyýlarda kum tane tane ölçebilir misin dalga boyunu uzunluðunu derinliðini yüksekliðini kaç yýl esti ayrýlýk rüzgârý sararýp düþen yapraklarla serdin umutlarýmý sendin beni güz yaðmurlarýyla yere gömen...
Ölüm bile inandý en büyük yalanýma benim nasýl oluyorsa sevmek delicesine sürünüyoruz iþte ikimiz ayný tende ne ben seni gördüm bir daha ne sen beni bir kör yýlan gibi dirildin bedenimde...
Sen deyince yaðan yaðmurlar körelmedi yaðmurun gökyüzünde gözü var gül dalýnda yüzü var saklanmaya görsün bulutlarýn ardýna ay’da gün yýldýrýmlarla sözü var...
Þaban AKTAÞ 18.11.1999
AGSS SERÝSÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şaban Aktaş (Homerotik) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.