SENİN İÇİN ( NEREDESİN )

Yine akþamýn o nihavent vaktinde
Yollardayým... arýyorum sesini
Susmuþtu akþam sularýnda o hüzünlü þarkýlar
Þimdi o yollara karlar yaðýyor
Yoksun diye
Gidiyorum... ufkumda batan güneþi bulmak için
Belki kýrlangýçlarýn göç ettiði þehirdesin kim bilir ?
Her yerde, her insanda, her þehirde
Seni arayacaðým... sen herkes deðilsin
Her yüze sen gibi bakýyorum
Her yüze, her göze, uçan kuþlara bile

Mevsim kýþa hazýrlanýyordu
Sen giderken... ben o akþam
Senin için hazýrlýyordum
Doðum günü pastamý
Geleceksin diye heyecanlarla
Süslüyordum her yeri... ve pastayý
Çay demlenmiþti... gelme vaktindi
Mevsim kýþa hazýrlanýyordu
Ve ben sana tüm hazýrlýðý
Sonra bir çay doldurdum
Sonra bir ses duydum...gözyaþlarý içinde
Bir adam !
Ve senin için, gittiðin için aðlayan adam !

Çaylar döküldü ellerime,saçýldý üzerime
Yaksa da yanmadým çaydan
Senin gidiþin yakmýþtý yüreðimi
Tüm bedenimi
Gözlerimden inen yaþlarým alevlere bürünmüþtü
O gün gidiþinde bir baþkalýk vardý
’ Akþam gelirim belki ’dedin
’ Belki ne, geleceksin ya’ dedim
Bu belkiler meðer bir ayrýlýðýn acý sözleriymiþ
Bir daha ’ belki ’ deme bana !
Belkileri sildim sözcüklerimden
Sen de sil ve gel !

Parmaklarýmdaki aðrýlara uyuþukluklara
Aldýrmadan yazýyorum sana
Hele de o gün vurdun ya pranganý
Yürek kapýma
Tüm gecelerimi sana verdim ya
Bütün þiirlerimi sana yazdým ya
Artýk her þey ’sen’ oldu gittiðinden beri
Mevsimlerim sarý bir güze döndü
Unuttum yeþilini baharlarýn
Bardakta unuttuðun gülü kuruttun ya

Karanlýk iner akþamlarý pencereme
Ay ýþýðý vurmuyor odalarýma
Ay’a ýþýðý güneþten yansýyor biliyorsun
Hüzünlü bir karanlýða gömüldü ay !
Uðultulu yalnýzlýklar çökmüþ þehrimin üstüne
Öylesine bir uðultu var ki beynimde
Sessizliðin içindeki yankýlar korkulu
Uykularým bölündü sen gideli
Uyku deðil aslýnda kabuslar sarýyor geceyi

Biz böylemiydik o önceki yýllarda
Karanlýklar mý giyecekti umutlarýmýzý
Hasret mi kalacaktý özgürlüðümüz
Martý seslerine
Yürümelerine, evine, okuluna
Hasret mi kalacaktýn
Yalnýzlýðýn en koyu karanlýðýndayým
Se benden öyle uzaksýn ya
Evim, ruhum köhne bir han
Kapýmý çalan
Yalnýzca hüzün bir de
Dert yüklü kervan

Günler hep ayný günler
Bir deðiþime uðrasa sokaklar
Ve bu ayrýlýk olmasa
Sen mi gelsen
Yoksa ben mi sana koþsam
Yine hüzün dayandý kapýma
Bak can
Bitecek de, bana bitecek
Bu hasret ve heyecan !

Günay Koçak

14.10.2023

Sosyal Medyada Paylaşın: