Hiçbir zaman bitmeyecek hayatýn çilesi... O yüzden uyanmak istemiyorum... Býrakmasýn beni yaþamak dediðimiz bu süslü rüyânýn aldatýcý büyüsü... Yokluðunda çok bilinmeyenli denklemler çözüyorum... Ve yerine kimseyi koyamýyorum... Sana deðer veriyorum... Kendimi kaybediyorum... Ecele gitmek istiyorum bazen; ACELE gitmek istiyorum... Önemli olan mutlu olmak deðil mi? Bütün ýstýraplarý unutmak için, durmadan kan kaybetmek yerine... Neyse... Belki de biraz karamsar bakýyorum... Ama mutlu sona gelmeden kopan film þeritlerini görmek istemiyorum... Unutmak istiyorum... "Dünya kadar servetim olsa, unutmak için vermeye razýyým." diyorum ama... Unutamýyorum... Metabolizmam alt üst olmuþ ve iþlevselliðini kaybetmiþ benliðim ruhumdan da öte... Baktýðým her yerde ýsrarla seni görüyorum... Gözlerimi kapattýðýmda bile... Senden baþka her þeye kör bakýyorum yani... Seni zaman zaman suçluyorum ama kendimi her zaman... Ama en çok da zamaný suçluyorum... Her þeye o sebep oldu... Ýþte o yüzden... Bana nasihat verenlerden nefret ediyorum... Ama en çok da nasihat verilecek duruma düþtüðüm için kendimden nefret ediyorum... Biraz da içimdeki aðlayan çocuðu susturamýyorum... Son defa söylüyorum... Bu hayat denilen masalý dinledikten sonra, gözleri yoruldu gençliðimin... Ben yine uyuyorum...
Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın:
tövbeli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.