BABALARINI DÜŞTE ÖPENLER

Matemli bir mevsimin son þarkýsýný söylüyor
Alçak bulutlara deðerken kederli rüzgâr
Yaprak kýmýldamýyor, dinginlik içinde her þey
Ve gözleri baðlý esaretin, duvarlar konuþmuyor
Gün, karanlýk gittikçe büyüyor
Avucumda boynu bükük çiçeklerin yüzünde

Evlerin dili baðlý, gözleri tedirgin çocuklarýn
Yaðmurun utancýndan gözleri kurudu
Yorgun kanatlarýyla uçamadýlar kuþlar
Aðlaþtýlar bir derenin çakýl taþlarýnda.
Bir zaman aðaçlar çýplak kaldýlar
Ve bir daha toprak tohumsuz uyudu.

Ellerim üþüyor, içimde bir mevsim üþüyor
Gözlerim baðlý, karanlýk bir dünya üþüyor
Nerde gökte mavi, yedi renkli karanfil
Uyanýrken her sabah öptüðüm kent yüzlü aðaçlar
Hepsi birer birer kayboldular
Ya yetim kalan çocuklar
Artýk kime sýðýnacaklar?
Onlar ki babalarýný düþte öpenler
Bir sabah yýldýzlarla uyandýlar




22.11.2001


Sosyal Medyada Paylaşın: