Sýrlý bir aynaya devirip gözlerini aðlýyorsun sen ... yorgun ve mutsuz yokluðun ceplerini karýþtýrýp belirsizliklere kapý açýyor ve çocukluðunu uðurluyorsun yapma...
için ayaða kalkan bir ordu dýþýn yanýk tenli kýzgýn zincirlere vurup kendi hýrýltýný buruk bir güneþi doðuruyor göz mahzenin yaþlanýyorken nefesin, mevsimleri donduruyor bakýþlarýn..
y’oktur sinen de gri bakýþlarýn duygusu fýsýldýyor yine Ýkinci el mýrýldanmalar benliðine.. uykusu olmayan derin acýlar konuyorken kalbine bir gariplik ölüyor.. ölüyor ölgün deniz lerde
söyle lütfen.. çýplak bezginlikte ki hüznün sahibi es vermeden üstüne giydirdiðin karanlýðýn devasa göðüne kýrmýzý acýlar üfleyen nefesin nefesin ki sende yeminli söyle lütfen söyle bu kendine sürgünlük niye...
~°~ ~°~
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrimkaya~ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.