Sonsuzluğa Giderken
Cennetin dünyadaki tezâhürü olan gülüþünle gülümse bana,
erisin buzdan yargýlarým, yansýn þüphelerim, nice zamandýr beklediðim
bir nefes senmiþsin meðer, tanýmadýðým ve bilmediðim, ama aþinasý olduðum,
bir asýr boþ kalan kollarýmý dolduran çiçekler misali; hoþ bir rayiha býrakan…
Derinden bir bakýþý esirgeme ne olur, üzerimden akan nazarlarýn çünkü
kalbimden ve ellerimden özgür býrakýr tutsak kuþlarý
uzaklardan ümit tohumlarý getirirler
o kuþlar ki, sonsuzluða uzanýr yollarý
Senin bahçendeki güller bir baþkadýr, bazen beyaz bazen kýrmýzý
ama en çok titrek bir çocuktur onlar, masum ve günahsýz,
sesinde, bakýþlarýnda bu güllerin rengi var
ey tanýmadan bildiðim, benim sendeki rengim nedir?
Uykusuz, düþünceli ve yorgun bir gecedir bu ömrüm
Herkes ýþýðý ararken bende, sonsuzluða giden yolu gören sensin,
ellerinin sýcaklýðýný ve þefkatini ne kadar çok isterdim ruhumda
sonsuzluða giderken, seninle birlikte gitmek isterdim…
Zeynep Zuhal Kýlýnç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.