☆ ELİF ☆

ELÝF { ا }

Bir alacakaranlýðýn mâteminde soludu Vav, Elif’in sevdâsýný...
O’nun maðrur duruþuydu ruhunu iki büklüm eden...
Bir baþkaydý asâleti...
Bir baþka yeri vardý Hakk katýnda,
Kimseden korku nedir bilmeden...
Belki de buydu O’nu gözünde yücelten tek neden...

Üç kere besmele çekmeden bakmazdý Ay tanrýçasý sûretine...
Yeterdi bir Elif miktarý kadar cevap verse hislerine...
Kýrýlsaydý bir kere gönlünün inadý;
Cümle âlem tersinden görünecekti gözlerine...

Çok þahaneydi Elif;
Belki de bir bahaneydi...

Güzel olan alfabedeki bütün harflerden gizli duâlarýydý Ýlah-i Kudret’e...
En az günde beþ vakit teslimiyetiydi güzel olan...

Akreple, yelkovana kafa tutup; kýrýldý sanki zemberek...
Savurdu rüzgâr bir teli görünmeyen saçlarýný Vav’ýn hayalinde...
Mahreçler karýþtý ilân-ý aþk ederken titreyen dudaklarýnda...
Ama olgun deðildi Elif gibi...
Öðrenmeliydi yeri geldiðinde ayakta da durmasýný...
Hani titremeliydi bedeni yeri geldiðinde...
Gözyaþlarý çaðlamalýydý hani...
Gel gör ki durulmuþ sulardan da hafif gibiydi...

Ezan sesinde ayrýlmasý gerekiyordu gövde, baþtan...
Âdeta kalp, ikiye bölünmeliydi...
Berzah alemine selâ verilmeden önce gidilmeliydi...
Ölmeden önce ölmekti mutlu eden Elif’i...
Bir tek Yaradan’a eðilmekti kul olmanýn târifi...

Gün geldi Vav, bütün teslimiyetiyle büktü boynunu...
Ama bi’ þeyler eksikti sanki...
Doðrulmasýný da bilmeliydi Elif’le ayný safta bulunmak,
Hakk’a yâr olmak için...
Belki de daha dolmamýþtý vakit...

Doðru olmaktý asýl gâye...
Çok þahaneydi Elif;
Belki de bir bahaneydi...

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: