Postada unutulmuþ bir mektuptu þefkatin Bana hiç ulaþmadý. Özür dilerim anne! Yüzüm eylül kadar sarýdýr benim Çünkü avuçlarýnda tüten sýcaklýk, Yüzüme bulaþmadý!
Ellerim su yürümemiþ toprak gibidir Çatlaktýr, Çoraktýr Yokluðuna hüküm giymiþ, Mahpus yemiþ!
Bütün anne türkülerini ezbere bilir dudaklarým Þiirlerini de Ama söyleyemez! Tökezler, düþer kýrýlýrlar diye Canlarý acýr diye türkülerin, Þiirlerin Ve caným acýr diye... Tutuktur dilim, Kekemedir “Anne” en iyi bildiðim tek kelimedir.
Seninle hep sensizliði yaþadým Seni yaþayamadým Ýnsan annesini yaþamadan büyümezmiþ... Ben hep sana muhtaç bir çocuk kaldým Ýçimden kara trenler geçtikçe Gözlerimi aðlattým Kendimden intikam aldým
Þimdi yine yoksun Bu sefer baþka Beni sevme ihtimalin de olmayacak!
Hangi iklime ait olduðu bilinmeyen bir bitkiyim þimdi Bitkinim þimdi! Elleri üþüyen bir güvercinim Mavi demirli pencerene konmuþ Gözlerinde iki damla yaþ donmuþ…
Ah anne! Ýçim içime gurbet Senden baþka kimsem yok, Ellerimi doldur avuçlarýna Ve beni teselli et
Beni yeniden var et...
(Cüneyt Bilge’ye)
19 Eylül 2023
Serkan Uçar
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serkan Uçar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.