NEDEN?

Kuruntu, gölgesi olmuþ her aþkýn.
Güneþimi çalan çýnar gibisin.
Sayende kederim baþýmdan aþkýn.
Hayalime deðen nazar gibisin.

Hangi yana baksam sensin gördüðüm.
Baðlandý gençliðim sanki kördüðüm.
Her gün hasretimle savaþ sürdüðüm,
Önümde aþýlmaz duvar gibisin.

Ömür boyu deðil birkaç saniye,
Yüzüme gülmedin döndüm deliye.
Islanmaya çoktan alýþtýn diye,
Gözümden dökülen pýnar gibisin.

Kendimi kaybedip atarken nara,
En zayýf ânýmda düþünce dara,
Ucuz bir çuvala sardýktan sonra,
Gururumu satan pazar gibisin.

Ölüm hepimize gelecek elbet.
O yüzden korkuya asla yok hâcet.
Hislerimde zaten kopmuþ kýyamet.
Sen bana yaþarken mezar gibisin.

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: