günler geceden doðuyordu, insan insanlardan, peki neydi bu tatava, kaldýr indir bir kazan,
kaynar kaynar, ne su var, ne pirinç, harfler çuval çuval,
saatler yer küreyi, güneþ karanlýðý, çocuk anayý, eþ kadýný kovalar,
oysa puslu bir sabah doðum þafaðýnda, umutlar sýrtýmda aba, çiçekli çoraplarým ayaðýmda saba, hani nerde benim bahar kokulu çocukluðum,
þimdi bir aðrýyý, uykudan uyandýrmadan, pýþ pýþ pýþlýyorum, g’özlerimden bir çocuk bahar bahçe yaðýyor,
adýna ilk mi son mu demeli, belki de sonsuz bahardý, yaðýyor, savuruyor, yerden yere çalýyor… Sibel Karagöz #sibelkaragözþiirleri #sibel_karagoz Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.