KEMAN AĞLATILARI

-Tanrým
kalbimin saklý kýyýsýna yýðýldý sakalý aðarmýþ bulutlar
oturup aðladým bir söðüt dibine gelip kucaðýma kondu kervan kuþlarý
kurumuþ portakal kabuklarý gibi büzüþen kemiklerimi sýzlattý yokluk
gidesim var yad ellerden sana varasým
bir akþam kýzýllýðýnda




gece gürleðinde kuytulara
gölgeleri uyandýrýr ay ýþýðý sesi gelir sokaðýn kesik kesik
dilini zýrhýna giyinmiþ bir balýk gibi susarým ilenç çukurlarýnda
bacaðý çarpýk bir sandalye gibi ötelenirim duvarlardan pencerelerden
kendi içime kapaklandýðýmda gözlerimin ferinde söner son mum
yok olurum fýrtýnalarla dolu bir hayalin içinden sessizce kayarken ayaklarým
unutkan bir serçenin öptüðü çayýrlar gibi unutulurum


-bul beni Tanrým