Hayali arabalarýmýz vardý Bizi çocukça mutluluklara götüren Deðnekten atlarýmýz. Evlerimiz vardý bize saray gibi gelen Toprak Bahçeli Çiçeklerimiz ve meyve aðaçlarýmýz. Aðlamazdýk çikolata diye Kavurgalarýmýz vardý Mis gibi kokan helvalarýmýz. Dünyayý dolaþsak yorulmazdýk Sýkýlmazdý canýmýz Az þeyle mutlu olur, çok þey istemezdik Üzülmesin, yorulmasýn diye anne babamýz. Düþüp kanadýðýnda dizimiz Hani "tuzu döktün" derlerdi de Tuzu aramaktan acýmazdý yaramýz. Ne güzeldi yað satarým, bal satarým Saklambaç, yerden yüksek, çelik çomak Elim sende Ve saymakla bitmeyen oyunlarýmýz. Oysa bugün Kendi sanal dünyalarýnda Çocuk olmayý bilmeden büyüyor çocuklarýmýz...
(Hicranî)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nuriye Akyol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.