DOĞDUĞUMDAN BERİ BİR DUVARKEN

Duvar örmek, der eskiler,
üst üste koyarak
ve yan yana dizerek taþlarý yapýlana.
Eðer anlayýcý gözlerle bakarsanýz bana
görürsünüz,
örülmüþ bir duvar sayýlýrým meðer.


Ve örücülerimin ellerini öpmek için
arzuyla,
bir arayýþa koyuldum boðucu bir yaz akþamý,
yolumun düþtüðü þehir mezarlýðýnda
“Gaib’e gittiler” diye fýsýldadý kýrýk mezar taþlarý,
“tamamý”.
“Bekleme, gelmez hiçbiri” dedi,
tenha yollar, aðlamaklý,
“siz iyisi mi kendi baþýnýza için.”


Çýraðý aradým sanayi sitesinde, tamirci atölyesinde,
kripto para iþine girmiþ,
çok katlý bir rezidansta patronmuþ,
eskileri unutmuþ.
Ahmet Bey’in ceketinin satýlýþýna denk geldim
rutubetli ve karanlýk bodrumda yapýlan bir mezatta,
bir SMA hastasýna umutmuþ.
Aðladým,
çok aðladým…
Sonunda,
yosun tuttu gözlerim,
içinde hatýralar olan bir silonun gölgesinde.


Bir duvar gibi örüldüysem
taþ taþ, sýra sýra, kat kat,
ben;
deðerli ve deðersiz, nasýrlý ve pürüzsüz eller tarafýndan
ve katmýþlarsa bana yanlýþ-doðru, herkes,
kendi zâtýndan,
þimdi,
birden bire yýkýlmaya baþlamýþsam,
neden?


Güzel atlarýna binip gidenler kimler
ve gittilerse de nereye?
Galiba,
çekip çýkarýp aldýlar içimden taþlarýný giderken
çünkü böyle boþluk boþluk kalmýþsam birden.
Nihayetinde,
içimin bir yerinden geçti:
“Benim de
bu sürgün ülkeden,
bir aðacýn gölgesine sarýlmadan,
taþýmý alýp gitme vaktim
yaklaþtý demek” diye.

08.08.2023

Sosyal Medyada Paylaşın: