ünlemsiz çýðlýklarýma bile yasaklýydý sevdam
adýný gizledikçe aþkým daha da büyürdü
kalbimdeki kuyuya okurdum senaryomu
Midas’ýn berberinden daha ketumdu dilim
duaya avuç açmak istiyorken elim
düet yapardý günü birlik aþklar meydanlarda
benimse dilimdeki sessiz solo adýný söylerdi
yokluðuna alýþamayan ruhum da
seni hiç ölmemiþ farz ederdi
susacaðým tüm repliklerimi hazýrladým
güneþin uyuduðu zamanlarda
mezarýnýn baþýnda öyküme bir isim aradým
dolunayda dokuz canlý ölüm doðurdum
her diriliþimin sonunda
yokluðunun acý renginde boðuldum
bazen sabýrsýzlýk yorar beni
doðar sol yanýmdan acý bir hýçkýrýk
o anlarda isterim aniden ölmeyi
isterim yerçekimine yenilip
düþlerimden düþmeyi
hatýrladýkça aðlarým
bakýþlarýma oturdu þimdi bu aþk
hafýzamdan alýntý yaptýðým her gece
öykümün en hüzünlü sahnelerinden
çalarým sessizce
kirpiklerime konar damlalarým
anlattýkça damlalar, aðlar hatýralarým
hatýrladýkça aðlarým
hatýrladýkça aðlarým
Müjgân Akyüz Dündar