karadut deyince ellerin aklýna ne gelir bilmem ama ben karadutun tadýný merak bile etmem sanki aðzýma alsam Ayþedudu’nun adý dokunmaya kalksam “aðzýnýn tadý” kaçacakmýþ gibi ürperirim aklýmda hep Ayþedudu’nun iri gözleri o iri gözlerinin ýþýltýsý.. hani karasý kara, ama asýl aký ak! apapbak ýsýrsam sanki o büyü bozulacak o cennet kokusu kaybolacak Ayþedudu’nun caný acýyacak, huzuru afiyeti kaçacak huzursuzum, mutsuzum Ayþedudum! . adýný ansam onlu düþler kursam bir büyük günah iþlemiþim gibi belir bana.. dalýndan bir yaprak koparmýþçasýna açmadan soldurmuþum bir tomurcuðu bir çiçek örselemiþim bir muhtaca yardým etmemiþim anam susamýþ daðda, içi yanmýþta gene de bozmamýþ orucunu her þey bir yana ömrünce bana dua caným acýr, kendimi suçlarým.. bir kuþa yem atmamýþým bir çiçeðe, bir fidana! bir susuza su vermemiþim gibi darýlmasýn-kýrýlmasýn incinmesin dilerim Ayþedudu.. Ayþedudum.. .
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.