DİLSİZ KULLAR YARALI KIRLANGIÇ

DÝLSÝZ KULLAR
YARALI KIRLANGIÇ

Yaralý bir kýrlangýç pencereme konmuþtu
Soðuktan titriyordu kanatlarý donmuþtu

Hava buz gibi ayaz her yer bembeyaz kardý
Akþam olmuþtu çoktan hava birden karardý.

Pencereyi usulca açýp da araladým
Buðday tanelerini önüne sýraladým

Okþadým tüylerini parmaðýmýn ucuyla
Baþ koydu avucuma inleyerek acýyla

Merhametsiz bir avcý acýmadan vurmuþtu
Sürüsünden ayýrýp kanadýný kýrmýþtý

Gagasýndan öperek aldým onu içeri
Karþý koymadý bana yoktu sanki kaçarý

Önce ýlýk su ile temizleyip pakladým
Em sürüp yarasýna pamuklarda sakladým

Anlamýþ gibi baktý bütün olup biteni
Tüneyerek uyudu ýsýnýnca bedeni

Her gün iyiye gidip kapandý tüm yarasý
Minnettar bakýþlarla dedi gitme sýrasý

Günler sonra aradan sýhhatine kavuþtu
Teþekkür edip cik cik kanat çýrparak uçtu

Nurgül’üm her ilkbahar ayný kýrlangýç gelir
Þen þakrak ötüþüyle kendince selam verir

Sevgi evrensel dildir bütün canlýlar bilir
Dilsiz kullardýr onlar þefkat ile sevilir.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAÞ

Sosyal Medyada Paylaşın: