Söz ve Sükût

Emzirdi bir peri, bir zaman yüreðinden
Zamanýn dýþýna sarktý nefesim

Alýnyazým berrak bir suya kazýndý
Asýldý boynuma üvey anahtarý, hayatýn
Þahdamarýmda renkli çiçekler açtý
Kelebekler uçuþurken mýrýltýlarýmdan

Her hayat bir aðaç, henüz tahta olmamýþ
Her kundak bir tabut, çivisi çakýlmamýþ

Aynalardan geçtim sýrrýna deðdim
Nereye baksam ancak, cismim iliþti
Takýldý tenim, sýzladý aklým
Tersine su çekti hep, hayal dolabým

Denizler biriktirdim kandilime, geceler için
Bir gece bulamadým rüyalar için

Durgun rüzgârlar hasat ettim her sonbahar
Bulutlar soludu gözlerim, kurudukça yüreðim
Boþluða tutundu nefesim, ölüm almadan önce
Ecel yýðýldý, ömrün zirvelerine düþtü gölgeler…

“Söz”de mânâ, mânâ da söz arayýp durdum
Sükûttan baþka mânâ yokmuþ “söz”de, anladým…

Sosyal Medyada Paylaşın: