Ayrılık Sonatı-1

...
Ýlk gün:
11.11.2011 11.00 Ýstanbul-Bakýrköy -adý yok- apartmaný 1. kat

Dönüp ardýna son kez bakýyor
sonra çekip gidiyorsun...

***
Sondan bir önceki gün, akþamýn geceye evrildiði saatler
Yaðmur var
Telefonumda kýrýk dökük sesin;
‘sabah gelip evden eþyalarýmý alacaðým.’

Afallýyorum

Telefonda kalan sesin defalarca yankýlanýyor kulaklarýmda.

***
Sabahýn erken saatleri.
Soðuk.
Ev, bu sabah daha soðuk, soðuk her þey...

***
Küçük seslerle çalýyor kapý.
gücüm yok.
tedirginim.
göz göze geliyoruz, donuyor zaman.
ilki gibi yýllarca aklýmdan hiç gitmeyecek, bitmeyecek kadar kýsa (!?) bir an...

Gözlerini seðiriyorsun.
Yüzün sonbahar, solgun, bulutlu.
yüzünün renksizliði soluðumu kesiyor,
umut kýrýntýlarýný da yitiriyorum.
boðuluyorum...

***
‘Hoþça kal,
gidiyorum,
bitti,
böyle olmasý gerek...’

uzun
uzun
-susuyor zaman-

Ýçime çizik yemiþ gibiyim
‘Neden’ diyemedim
‘Gitme’ diyemedim

Sesim içime düðümlendi.
ben içime düðümlendim.
sen içime düðümlendin.
‘Gitme!’ içime düðümlendi…

Sustun
Sustum

Kapýya yöneldin,
paslý menteþenin gýcýrtýlý sesi.
merdiven boþluðu, orda duruyor adýmlarýnýn uðultusu.

Uzaklarýn sesi.
çaðýrýyor seni, nerenin olduðunu bilmediðim

Kapýya doðru yönelip
alnýmdaki yazgýnýn sonuna nokta koyarcasýna
büyük büyük çekip gittin…

Durdurmak için koþarak geliyorum peþinden.
Nafile.
Evler, sokaklar, caddeler, þehir seni içine alýp gizliyor.
kayboluyorsun.
kaybediyorum...

Arýyorum,
isli sokaklarýn karanlýðýnda teselli arýyorum.
þaþkýným, demdeyim, yarý baygýným
zehir zýkkým dumanlýyým, beterim.
Esrik anlarýn ortasýndayým. akýp gidiyorum, kayboluyorum. hiçbir yerde deðilim, eksiðim, eriyorum, azalýyorum. sana kayýbým kendime kayýp. seni arýyorum kendimi arýyorum
her yere daðdarým, ricatým...

***
Bir zaman sonra

Hangi gündü hatýrlamýyorum.
Dönüyorum.
Yorgunum.
Beni neyin karþýlayacaðýný biliyorum.
yýlgýnlýk veriyor .

Bina kapýsý. her zamankinden daha aðýr, daha demir. geçiyorum soðuk gövdesinden.
Merdivenleri çýkýyorum aðýr aðýr.
adýmlarým ayaklarýma gönülsüz.
sayýyorum bir, iki, üç, .. on bir.
basamaklar biliyor nasýl gittiðini...

Evim. kapý önünde duraksýyorum.
yüzü tozlu, dili kýrýk bir kapý.
elimde anahtar isteksiz.
kapýnýn ardý bir yýðýn sessizlik ve sensizlik ile týka basa dolu.
Her þey iç içe.
Býrakýlmýþ, terkedilmiþ, içinden gidilmiþ bir ev...

Usulca açýyorum kapýyý. 0 paslý menteþenin gýcýrtýlý sesi yine çiziyor içimi, bir tek’i haykýrýyor...
ilk adýmda sessizlik. yokluðun sert vuruyor yüzüme. ev içime akýyor, ben ona.
biliyorum gittiðini. ürkütüyor, üzüyor, incitiyor bu...
G i t m i þ s i n…
Eþikte çöküyorum. manalý manasýz korkular geçiyor içimden. geçiyorum kendimden, tek kalma korkusu bu olsa gerek...
Yitiriyorum zaman ve mekân kavramýný;
bir uçurumun kenarýna geliyor ve oradan içime düþüyorum
Baþlýyor, þimdiki anda senden geriye doðru kendime varan içsel yolculuk
Eðilip bakýyor, s/iniyorum içime
sisli puslu bir hâl, kayboluyorum kendimde
aradýðýmý yitirdiðimi anlayarak...
Ölü bir zamana bakýyorum.
Yokluðunu öylece býrakmýþsýn.
Ýçimde gitmiþliðin kalmýþ…

Sonra, avuçlarýmdaki yaþam çizgisini alýn çizgilerime kapaklýyorum. Hayatý o çizgilerle birleþtirerek yeniden yazgýlamak geçiyor içimden.
Ah bu ne mümkün...

***
Ýçimdeki yalnýzlýða sýðýnýyorum. bir an uyanýyorum dalmýþlýðýmdan. aðýrlaþan göz kapaklarým aralanýyor.
Seni arýyorum. bir kitap(lýk)ta kaybolan bir kelimeyi arar gibi…
Yok...

***
Þimdi ne zaman paslý bir kapý sesi iþitsem, gidiþinin gýcýrtýsý kazýyarak çizer içimi yeniden ve
o an sen bir kez daha býrakýp gidiyorsun beni...
...

ba


Sosyal Medyada Paylaşın: