YAŞADIMSI

Ýlk þiirlerimi,
Zerzevatçýlarýn saman kaðýtlarýna yazmýþtým.
Silik yazan ucuz bir kurþun kalem vardý elimde.
Nehirlerin döküldüðü denizlere,
Meþine ve Kafkasya’ya yakýndým.
Burnuma üflediðim, biraz gurur biraz sýkýlganlýktý.

Eksik yaþadým hayatý,
Bitmemiþ kitaplarýn, toz bile tutmayan yalnýzlýðý gibi.
Öylesine akamadým zývanalardan,
Yosun tutacak kadar belki.
Yaþadýmsý bir renk bulunmuþ da üzerime sürülmüþ gibiydi.

Þairler tanýdým,
Bir arkadaþ gibi seslendiler tanrýya, yýrtýp sayfalarýný ýsýnmak için o þairlerin,
Kitaplar üstlendim daðarcýðýmdan.

Udi bir nefes çektim denizden.
Kaslarým yýrtýlana kadar çevirdim sayfalarý.
Havarilere bakmak için kaldýrdýðýmda baþýmý,
Korktum Ýsa’yý beklemekten.

Bir þehrin kale ardý caddelerinde,
Suya deðen dudaklarýný mühürleyen firari gibi,
Aþkýn ya da deðil,
Bir bekleyiþin ucunda, korkuyla yürüdüm.
Aras bilir.
Yýlký atlarý bilir.
Bu coðrafyada buldum kendimi.

Göðü delen aðaçlarýn arzusu vardý,
Fýsýldayan dallarýndan düþen damalý böceklerin de.
Benimse bir isyaným vardý;
Baharla süpürülen kelebeðin kanatlarýna,
Ve gökyüzüne bakamýyordum.

Ýlk yenilgilerimi,
Hep kendime karþý almýþtým.
Güllerin tutkular için koparýldýðý bir zamanda,
Neslime dönük sarnýcýmda.
Susuzluktan ölen çocuklar vardý.

Serçelerin baþýný çevirebildiði kadar,
Dönüyordum kendime verdiðim sözlerden.
Açýk kapýlarýn bir dili vardý.
Aþk, hem kilitli,
Hem de misafir istemeyen tek kapýydý.
Bir yüreðin açtýðý tüm kapýlarý sevdim.

Çeyrek asrýnda hicretin,
Bu hüzün tomruklarýndan çýkacaksa eðer,
Kýzýl bir çarmýh çýkardý umutlarýma.
Ýðne gövdeli aðaçlardan,
Anladýðým kadarýyla,
Acýyla korunuyordu aþk.

Kendi þairliðime baktým.
Bitmemiþ þiirlerin mana tutmayan ahenkleri gibi,
Aç kalacak kadar belki, sahte bir akçe gibi, alýþveriþteydim.
Mürdümsü bir gülün,
Aþký anlatmaya yeltenmesi gibi.
Biteviye
Uzun uzun tükendim.

Ahmet Serdar OÐUZ

Sosyal Medyada Paylaşın: