düşvari

adýný çalan bir sokaðým
gölgesini kaybeden bir cisim
bazen kaybolmalý her insan
bazen de yýkanmalý bir nehirde
taþsýz ama taþralý bir hüzünle
...

düþvari rüzgarýn zamansýz dökülüþleri
gecenin kubbesine gözyaþlarýmýzý býrakýyordu
ismaillenen serencamým
bir intiharýn uçurum kenarýnda dururken
ve her þiir bir þairin ölümüydü
kelimeler neþtersiz yara açarken

sahraydý
adýný çalarken
bedevi esmerliðinden dövünen yollar
yaraya tuz çalarken
denizden
dalgalarý kirpiðinde unutmaktý bin asýr
nasýrlaþýrken izlerimiz
her þair gölgesini yakar þiirinde
ve yanarken tutuþan renklerdir gülüþlerin

düþvari mihlebin
þah damarýmdan hayatý akýtmasý
aslýnda senin ölümündü

ben seni yaþatýyordum
sen ki hep ölüyordun

ben hep doðuyordum
ki hep sen ölüyordun

kýyýlara vuruyordun...


Sosyal Medyada Paylaşın: