Jilet Giyen Hayaller Ekspresi

Güneþ kanatýyor yaralarýmý.
Annem topraða düþüyor bir gölge gibi.
Isýndýkça gökyüzü,
Ruhlarýna saðýlýyor tüm insanlar.

Kasvetli semaya gözlerini açan çiçeði arýyorum.
O, yýldýzlarýn var olduðunu biliyor.
O, gayba inanýyor ayný zamanda.
Çocukluðumu taþýyan aðacýn dalý kýrýlsa,
Annem düþer diye korkuyorum.

Mevsimler kirlenirken,
Ben temizleniyorum aslýnda.
Çünkü;
Zaman bulunduðunda,
Bin yýllýk bir zamansýzlýk içinde.
Aþkýn sualini soruyorum.

Pencereler, hep ceviz aðaçlarýna eðiliyor.
Tümsekler arýyorum, ayrýlýðý yavaþlatan.
Güneþ,
Kuþ seslerine karýþýp, bir kurþun gibi girmeseydi içeri,
Annem,
Bileklerini kesmezdi, biliyorum.

Kalbimi çýkarmak istiyorum,
Atýyorken hala, gökyüzüne kaldýrýp.
Tüm ölümler için, ölmek istiyorum aslýnda.
Jilet giyen hayaller ekspresinde;
Tüm ayrýlýklar için,
Ellerimi kesmek istiyorum.

Olmuyor, olmuyor…
Nisyaným el vermiyor iþte.
Hayat ünsiyet tezgahýnda,
Aþkýn heykeliyle emziriyor kalbimi.
Bileklerimdeki karýnca,
Kan dolu deðirmenler,
Yeniden Geriliyor, yaþam hattaresine

Anladým ki, insan,
Annesiz kaldýðýnda bile,
Yaþayabiliyormuþ.
Yaðmur desenli bir kelebek gibi,
Güneþe raðmen,
Uçabiliyormuþ.


Ahmet Serdar OÐUZ



Sosyal Medyada Paylaşın: