Göz Bebeğim
Kalakaldým karanlýðýn ortasýnda.
Çýrpýnýyorum, feryadýmý duyan yok.
Hangi tarafa dönsem zifiri karanlýk.
Kayboldum kendimden.
Ne bir ýþýk, ne bir ses var.
Arkamda bir soraným bile yok.
Her bahar seni bekliyorum.
Kaç bahar geçti.
Ýnan, mevsimleri sayamadým.
Beyazlaþan saçlarým,
Yorgun bedenim,
Sana bir fikir veriyor mu?
Bu yaz gelirsin diye,
Hâlâ bir umut var içimde.
Bir kez ellerini uzatýp,
Beni karanlýktan çekip alýr mýsýn?
Koskoca dünyada yapayalnýzým.
Senden sonra çok mevsimler geçti.
Çok yaðmurlar yaðdý.
Ýçimde kopan fýrtýnalar,
Beni dört bir tarafa savurdu.
Uçsuz bucaksýz bir denizde,
Sürüklenip gidiyorum.
Ah benim göz bebeðim!
Bir kez ellerini uzatýp,
Kalbimin sesini dinleseydin,
Gözlerimdeki aþký okuyup,
Nefesinle bana hayat verseydin.
Senden çok þey mi istiyorum?
Rüzgârla yüzüme esen kokunu,
Kulaklarýmda yankýlanan sesini,
Gözlerindeki ýþýltýyý çok özledim.
Kýrk yýl daha beklemek için,
Bir ömür kalmadý.
Bu aþk seninle baþladý.
Seninle bitsin istiyorum.
Mustafa Kaynak
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.