Uzaklardan bir türkü çaðýrýr Aðýtýnýn titrek sesinde Yüreðim kopmuþtur artýk buralardan Tutunamam Ne yeþiline ne mavisine Gökyüzü sonsuzluðunun Bittiði yerdeyim Anlatamýyor hiçbir insan sureti Yalnýzlýðýmý Dýþ kulaðýma deðer geçer de Ayrý tepelerdeki sesleniþler Dokunamýyor içerime… Susun artýk! Duyamamaktan çaresizlik çýkarýrým Tam da çaresizliðin ortasýndayken Býrakýn beni bana Beni yalnýzlýðýma En vefalýdýr, her bekleyiþinde Daha kaç sokak ötesinden Hissettirir evdeki nefesini. Kapýyý her açýþýmda onun resmidir Gördüðüm duvarlarda. Ben ve yalnýzlýk, Þimdi odalarda. Iþýklar kapanýr da uyurken þehir O dur ortaðý kara buhranýmýn. Ama onun da yoktur dili O da anlatamýyor, yalnýzlýðýmý. Boðuk hýçkýrýklarým, Gýrtlaðýmýn düðümünde Zordu nefes alýþlarým Uykulara teslimiyetimde… Þimdi ne anam ne memleket Ne de giden sevgili Uzaktaki lirik sese gitmeli…
Ekim2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehtapkaraman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.