Avuçta kaybolacak bedenime Ýlk nefes senin ciðerlerinden akar Huzuru içinde yaþarým Hiç yaþamayacaðým kadar Duyuyorsun deðil mi Yuvamdaki Yuvandaki Sevinç çýðlýklarýmý…
Koparken göbek baðýndan Savruluyorum hayat sonsuzluðuna Ellerimden tutuyorsun Mavilere koþacak Bir yürek emziriyorsun baðrýma… Kokunda uyurken Ýzliyorsun deðil mi Yüzümdeki izdüþümünü Sevdanýn ve anneliðinin…
Duyuyorum “Yavrum” sesi yayýlýr Tüm hücrelerime… Bu ses Ruhumda iþlenir de Düþer dilimden “An-ne”… Duyuyorsun deðil mi “An-ne”… Bu ses Acýya sürgünlerimde Sana yükselip, Sonsuzluða eriþecek…
Kanýn beslendiðim Yerim bakýþlarýnýn karþýsýdýr Kalabalýktaki korkularým Avuçlarýndaki sýcak tere sýðýnýr, Her þeyim sensin Hiçbir þeyin farkýnda deðilken Biliyorum Býrakmazsýn deðil mi
Karanlýk gecelerde Sabahý gören öyküler okudum Umuda yol alan gözlerinde… Temiz harflerini Düþürdüm tümcelerime Ve Çýkýyorum bahçemizden Bekler beni Zulümler,kavgalar Ama boyun eðmem deðil mi Sen siper ettin Göðsümü haksýzlýk illetine..
Þimdi uzaktan gelen Bir türküdür sesin Seni duyar, seni söylerim Her þeyim sensin Hiçbir þeyde olmasan bile… Biliyorum Aldýðým nefes halen senden Sen nefes almasan bile… Biliyorsun deðil mi?
Mart2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehtapkaraman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.